به گزارش رمز من به نقل از ایسنا و به نقل از گیزمگ، یكی از متداول ترین نوع پاهای مصنوعی، پروتزهای سوكتی است كه به انتهای اندام متصل می گردد. اما آنها می توانند بیش از حد بر بافت نرم آن ناحیه فشار وارد كرده و سبب شوند تا خیلی از كسانی كه دچار قطع عضو شده اند به ناچار از صندلی چرخدار استفاده كنند.
اما این پروتز جدید كه "سیستم نظارت بر پروتز پیوند استخوان" (Monitoring OsseoIntegrated Prosthesis (MOIP نام دارد برای افزایش راحتی، دارای یك تثبیت كننده تیتانیومی است كه به صورت جراحی وارد استخوان ران بیمار می گردد و در آنجا فرآیند " پیوند استخوانی " ( Osseointegration) شكل می گیرد.
Osseointegration به مفهوم تولید یك ارتباط مستقیم و ساختاری بین استخوان زنده و سطح ایمپلنت كاشته شده اشت. در این پدیده كه نوعی جوش خوردن است بعد از قراردادن ایمپلنت در استخوان، سلول های استخوان ساز به طرف آن مهاجرت می كنند و با استخوان سازی در سطح بدنه ایمپلنت سبب جوش خوردن استخوان به ایمپلنت می شوند. این تحقیقات برای نخستین بار روی ایمپلنتی از جنس فلز تیتانیوم انجام گرفت.
پس از آن عضو مصنوعی می تواند به ایمپلنت متصل شود. با عنایت به جابجایی بافت نرم، این نوع پروتز راحت تر بوده و اجازه می دهد تا حركت پیاده روی به صورت طبیعی تری انجام شود.
از آنجای كه بروز عفونت در اثر استفاده از اندام های مصنوعی هنوز هم یك مشكل بزرگ به حساب می آید، محققان سنسورهای سازگار با محیط زیست را در داخل اندام باقی مانده بیمار تعبیه كردند و آن را به دیگر سنسورها در پروتز متصل كردند.
این سنسورها عواملی را كنترل می كنند كه می تواند به بیمار كمك كنند و از بروز عفونت پیشگیری كرده و آن را درمان كنند.
این سنسورها دمای بدن بیمار و تعادل pH را به عنوان علائم عفونت ردیابی كرده و نحوه همبستگی استخوان با آن را نظارت می كند.
این كار می تواند به پزشكان كمك كند تا بدانند كه آیا زمان آن رسیده كه بیمار تمام وزن خویش را بر روی اندام جدید قرار دهد یا خیر. ضمن اینكه این داده ها را می توان در طول زمان جمع آوری كرد تا احتمال سایش و پاره شدن را بررسی كرد.
این محققان تابحال نمونه اولیه این پروتز را توسعه دادند و امیدوارند كه بتوانند تا سال آینده آن را وارد فاز آزمایشات بالینی كنند.
آنها امید دارند كه با موفقیت در این مرحله بتوانند برای اندام های قسمت بالایی بدن هم نظیر این پروتز را توسعه دهند.