جیمز وب نخستین شواهد از دایناسورهای کیهانی را کشف کرد

رمز من: به نظر می آید اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب، نخستین شواهد از ستاره های هیولایی شبیه دایناسورها را که کمی بعد از مه بانگ وجود داشته اند، کشف کرده اند.

به گزارش رمز من به نقل از ایسنا، مشابه دایناسورها، این ستاره های غول پیکر دیگر وجود ندارند، اما همانطور که زمین شناسی زمین پر از فسیل های دایناسورها است، جهان پر از فسیل های کیهانی است که از این ستاره های اولیه به جا مانده اند و آنها سیاه چاله ها هستند. براستی، تایید وجود این ستاره ها با چنین جرم های عظیمی در جهان اولیه می تواند به توضیح چگونگی رشد سیاه چاله های کلان جرم با جرم هایی که چندین میلیونها برابر خورشید هستند قبل از این که کیهان حتی به یک میلیارد سالگی برسد، کمک نماید.
به نقل از اسپیس، نخستین شواهد تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) از این ستاره های غول پیکر زمانی عرضه شد که گروهی از ستاره شناسان آغاز به بررسی ترکیب شیمیایی کهکشانی به نام GS 3073 کردند. این کهکشان در فاصله حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از ما قرار دارد و تنها ۱.۱ میلیارد سال بعد از مه بانگ دیده می شود. در این مورد، نشانه، عدم تعادل نیتروژن به اکسیژن در GS 3073 بود که نمی توان آنرا با هیچ گونه ستاره شناخته شده ای توضیح داد.
دنیل والن، یکی از اعضای گروه از دانشگاه پورتسموث در بریتانیا می گوید: کشف اخیر ما به حل یک راز کیهانی ۲۰ ساله کمک می نماید. با GS 3073، ما نخستین شواهد رصدی بر مبنای وجود این ستاره های غول پیکر را داریم. این غول های کیهانی برای مدت کوتاهی به طرز درخشانی می سوختند و سپس بشکل سیاه چاله های عظیم فرو می ریختند و نشانه های شیمیایی از خود به جا می گذاشتند که می توانیم میلیاردها سال بعد آنها را شناسایی نماییم. آنها کمی شبیه دایناسورهای روی زمین هستند. عظیم و بدوی با عمری کوتاه که فقط یک ربع میلیون سال زندگی کرده اند که یک چشم به هم زدن کیهانی است.

کهکشانی با شیمی عجیب

این گروه با استفاده از این اطلاعات، تکامل ستارگانی با جرم های بین ۱۰۰۰ تا ۱۰ هزار برابر جرم خورشید را مدل سازی کردند تا مشخص کنند که این ستارگان بعد از مرگ ابرنواختر، چه عناصری را تولید و سپس در خانه های کهکشانی خود پخش می کنند. این امر، مکانیسم خاصی را آشکار کرد که می تواند مقدار زیادی نیتروژن بوجود آورد.
این ستاره های غول پیکر، هلیوم را در هسته های خود می سوزانند تا کربن تولید کنند که سپس به پوسته بیرونی ستاره که در آن هیدروژن درحال سوختن است، نشت می کند. سپس همجوشی کربن و هیدروژن، نیتروژن به وجود می آورد که از راه همرفت در سرتاسر ستاره پخش می شود. بعد از این، ماده غنی از نیتروژن به فضا فرار می کند و مواد گازی اطراف را غنی می سازد.
این حقیقت که این فرایند میلیونها سال ادامه داشته است، می تواند فراوانی نیتروژن در GS 3073 را توضیح دهد. ستارگانی با جرم کمتر از ۱۰۰۰ جرم خورشیدی یا بیش از ۱۰ هزار جرم خورشیدی، چنین غنی سازی شیمیایی را تولید نمی کنند.
تحقیقات این گروه همینطور پیش بینی می کند که وقتی این ستاره های دایناسوری به آخر عمر خود می رسند، چه اتفاقی می افتد و نشان میدهد که آنها مستقیما بشکل سیاه چاله ها فرو می ریزند. نبود انفجار ابرنواختری به این مفهوم است که این سیاه چاله ها هنوز می توانند هزاران برابر خورشید جرم داشته باشند که به آنها یک شروع بزرگ در رشد سیاه چاله های فوق سنگین می دهد.
براستی، یک سیاه چاله ابرپرجرم در قلب GS 3073 وجود دارد که می تواند نتیجه ادغام سیاه چاله های به وجود آمده توسط این ستاره های غول پیکر باشد. این گروه حالا بدنبال کهکشان های غنی از نیتروژن اولیه دیگر در جهان اولیه خواهند بود که به وجود این ستاره های غول پیکر قوت می بخشد.

منبع: ramzeman.ir

1404/09/26

09:38:35

5.0 / 5

تگهای خبر: اطلاعات , تولید , ناسا

اگر مطلب را پسندیدید لایک کنید

(1)

(0)

تازه ترین مطالب مرتبط

نظرات بینندگان در مورد این مطلب

نظر شما در مورد این مطلب

نام:

ایمیل:

نظر:

سوال:

= ۳ بعلاوه ۲