به گزارش رمز من به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، تیمی از محققان چینی، سوئیسی و ایتالیایی با استفاده از داده های ماهواره چینی "شاه میمون"(Monkey King) در مقاله ای اعلام نمودند كه به نخستین نشانه های فیزیكی وجود ماده تاریك دست پیدا كرده اند.
"بای چون لی"(Bai Chunli) رییس آكادمی علوم چین اظهار داشت: این مشاهده جدید می توانند زمینه ساز گام های بلندی باشد.
وی اضافه كرد: بعد از بررسی داده های بیشتر می توانیم با قاطعیت اعلام كنیم كه آیا ماده تاریك را كشف كرده ایم یا نه.
چون لی تصریح كرد: حتی در صورتی كه مشخص شود كه این ماده از نوع ماده تاریك نبوده است باز هم نتایج این تحقیق مهم هستند زیرا در این صورت ما با ذرات جدیدی مواجهیم كه وجود آنها قبلا پیش بینی نشده است.
این فضاپیمای چینی در 530 روزی كه در فضا به رصد مشغول بوده است 1. 5 میلیون مورد از اشعه های كیهانی و ذرات زیراتمی را رصد كرده است.
تقریبا هشتاد سال است كه دانشمندان به این فكر می كنند كه ماده موجود در جهان هستی بسیار بیشتر از آن چیزی است كه می بینیم؛ حركت كهكشان ها و ستارگان به ما می گویند كه باید ماده ای نامرئی در عالم هستی باشد كه به چشم ما نمی آید اما وجود دارد.
ادوین هابل اخترشناس معروف در سال ۱۹۲۹ نشان داد كه جهان همچنان در حال بسط و گسترش است و هرچه كهكشانی از ما دورتر باشد با سرعت بیشتری هم از ما دور می گردد. این به قانون هابل معروف شد.
پیش از آن، آلبرت اینشتین وقتی كه معادلات نسبیت عام را وضع می كرد متوجه شده بود كه معادلاتش برای یك دنیای ایستا(بدون بزرگ و كوچك شدن) درست در نمی آیند بلكه برای دنیایی در حال تغییر صادق هستند. در آن زمان اینشتین كه مثل دیگران نمی دانست عالم هستی در حال بزرگ شدن است، برای حل مشكل ضریبی به نام ثابت كیهانی را به معادلاتش اضافه كرد.
پس از كشف هابل، اینشتین این ضریب را از معادلاتش حذف كرد. نقل شده كه اینشتین افزودن این ضریب را بزرگترین اشتباه زندگی خود خوانده بود.
در سال ۱۹۹۸، دو گروه از اخترشناسان - كه سرپرستی هر دو گروه را سه اخترشناس به نام های برایان اشمیت، سول پرل ماتر و آدام رایس به عهده داشتند- نشان دادند كه جهان واقعا در حال انبساط و گسترش است و آنچه سبب این انبساط می گردد انرژی نامرئی است به نام انرژی تاریك. این سه دانشمند در سال ۲۰۱۱ برای این كشف بزرگ برنده نوبل فیزیك شدند.
به عبارت دیگر آنها درستی اشتباه اینشین را ثابت كردند، ضریب كیهانی در واقع نماینده وجود انرژی تاریك است، انرژی كه جهان هستی را با سرعتی باورنكردنی بزرگتر و وسیعتر می كند.
از آن زمان به بعد تصور این است كه ۹۶ درصد عالم هستی را ماده و انرژی تاریك تشكیل می دهد؛ مشكل اینجاست كه چطور چیزی را كه نمی توانیم ببینیم می توانیم مطالعه كنیم و از جزئیاتش سر در بیاوریم.
به این ترتیب در سال ۲۰۰۴، چهارصد دانشمند و ۲۶ موسسه تحقیقاتی در هفت كشور دنیا به هم پیوستند و كنسرسیوم بین المللی انرژی تاریك را راه اندازی كردند.
پژوهشگران این كنسرسیوم برپایه اینكه ماده تاریك چگونه مسیر نور را منحرف میكند، حساب كردند كه پراكندگی ماده تاریك در عالم هستی چگونه می تواند باشد.
بعد با مطالعه اینكه پراكندگی ماده تاریك چگونه در طول زمان تغییر می كند، می توان محاسبه كرد كه انرژی تاریك چگونه ماده تاریك را تحت تاثیر قرار می دهد.
علاوه بر این، پژوهشگران از چگالی و موقعیت كهكشان ها میزان ماده و انرژی تاریك دنیا را تخمین زدند كه مطالعات قبلی را تایید كرد: دنیا از چهار درصد ماده معمولی، ۲۶ درصد ماده تاریك و ۷۰ درصد انرژی تاریك تشكیل شده است.
محققان این تیم تحقیقاتی اعلام نموده اند كه اثبات وجود ماده تاریك به صورت عملی بسیار طول می كشد اما با عنایت به قابلیت این فضاپیما كه می تواند تا 10 میلیارد اشعه را شناسایی كند، امیدهای زیادی برای كشف ماده تاریك وجود دارد.
چین در یك برنامه پنج ساله از سال 2016 تا 2020 می خواهد با صرف صدها میلیارد دلار جزو 15 كشور برتر دنیا در عرصه فضایی شود.
نتایج این تحقیق كه بیش از 100 محقق در آن شركت داشته اند در ژورنال علمی Nature انتشار یافته است.